Η πλάνη προέρχεται από την λάθος ερμηνεία των Γραφών, την απομόνωση φράσεων και χωρίων από τα συμφραζόμενα, την αγνόηση ενός βασικού ερμηνευτικού κανόνα που λέει: Όταν έχω δυο χωρία, ένα μονοσήμαντο κι ένα διφορούμενο, ερμηνεύω το διφορούμενο με την έννοια του μονοσήμαντου και όχι το μονοσήμαντο με την αντίθετη προς αυτό έννοια του διφορουμένου.
Έτσι, έχουμε χωρία που σχετίζουν το ύδωρ ή το βάπτισμα με την αναγέννηση και τη σωτηρία, τα οποία είναι σαφώς διφορούμενα ή πολυσήμαντα. Αυτά θα τα ερμηνεύσουμε με το φως άλλων χωρίων που δεν επιδέχονται παρά μόνο μια ερμηνεία. Για παράδειγμα: "Εάν τις δεν γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, δεν δύναται να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού." Ιωάν. γ΄5. Λόγια του Κυρίου προς τον Νικόδημο. Τί πρέπει να εννοήσουμε απ΄αυτά τα λόγια, και ποιο είναι το ύδωρ που συνδέεται με το Πνεύμα στην πνευματική γέννηση ενός αμαρτωλού ανθρώπου; Πρέπει να αναζητήσουμε την έννοια σε άλλα μονοσήμαντα χωρία όπως: «Ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν, και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής, δια να αγιάση αυτήν, καθαρίσας με το λουτρόν του ύδατος δια του λόγου.» Εφεσ. Ε΄25, 26. Εδώ βλέπουμε καθαρά πως το ύδωρ είναι ο λόγος. Και ο Χριστός είχε πεί στους μαθητές Του «Τώρα σεις είσθε καθαροί, δια τον λόγον τον οποίον ελάλησα προς εσάς.» Και αυτό σημαίνει, χάρις στον λόγο, επειδή δεχτήκατε τον λόγο που λάλησα σε σας! Ο λόγος, λοιπόν, είναι το ύδωρ που καθαρίζει και αναγεννά τον μετανοούντα και πιστεύοντα στον Χριστό αμαρτωλό, μαζί με το Αίμα και το Πνεύμα.
Ένα ακόμα χωρίο θα αναφέρω από την Α΄Πέτρου όπου σαφώς ο λόγος αναφέρεται ως παράγων της αναγέννησης. «Επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, δια του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα.» Α΄Πέτ. Α΄23. Εδώ ο λόγος παρομοιάζεται με σπέρμα άφθαρτο, το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο, δηλαδή η πνευματική γέννηση, η αναγέννηση. Με αυτό το φως τώρα θα ερμηνεύσουμε κάθε άλλο χωρίο διφορούμενο που εκ πρώτης όψεως φαίνεται να συνδέει τη σωτηρία με το «εν ύδατι» βάπτισμα, όπως το Μαρκ. Ις΄ 16 «Όστις πιστεύση και βαπτισθή, θέλει σωθή· όστις όμως απιστήση, θέλει κατακριθή.» Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως στα λόγια αυτά του Κυρίου μας η έμφαση δεν είναι στο «βαπτισθή», αλλά στο «πιστεύση», όπως το δεύτερο μέρος καθαρά διευκρινίζει, γιατί δεν λέει, «όστις όμως απιστήση και δεν βαπτισθή, θέλει κατακριθή», αλλά μόνο «όστις απιστήση.»
Ετσι, παραμένει η αλήθεια πως το βάπτισμα δεν σώζει καθ΄εαυτό, αλλά είναι αναγκαίο επακόλουθο της σωτηρίας. Επίσης, έχουμε το Α΄Πέτ. Γ΄20. Εδώ ο Απόστολος Πέτρος αναφέρεται στη σωτηρία του Νώε και της οικογενείας του μέσα στην Κιβωτό και «δι΄ύδατος», επιλέγοντας, «του οποίου αντίτυπον ον το βάπτισμα σώζει και ημάς την σήμερον, (ουχί αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός, αλλά μαρτυρία της αγαθής συνειδήσεως εις Θεόν,) δια της αναστάσεως Ιησού Χριστού.» Αν προσέξουμε θα δούμε πως η έμφαση δεν είναι στο βάπτισμα «εν ύδατι», αλλά στη σημασία του ως μαρτυρίας αγαθής συνείδησης «εις Θεόν», που σημαίνει καθαρά πως ο βαπτιζόμενος αποκτά αγαθή συνείδηση, δηλαδή δικαιώνεται, ενώπιον του Θεού, δια της πίστεως στον Χριστό, και την Ανάστασή Του, και με το βάπτισμά του δίνει μαρτυρία γι΄αυτή την πείρα της αγαθής συνείδησης, δηλαδή της αναγέννησής του.
Το θέμα είναι πολύ μεγάλο. Βιβλιοθήκες γεμίζουν τα βιβλία που έχουν γραφτεί γι΄αυτό. Νομίζω πως δεν πρέπει να επεκταθώ περισσότερο άν και έχω στη διάθεσή μου πολλά άλλα χωρία μονοσήμαντα και άλλο σχετικό υλικό.
Τελικά, είθε το 'Αγιο Πνεύμα, ο Παράκλητος, να κατευθύνει όλων μας τις διάνοιες και τις καρδιές κατά την πορεία μας προς την αιώνια δόξα! Αμήν.
